The Times, they are a-changing is een prachtig nummer van Bob Dylan uit de jaren 60 en staat voor de verandering van tijden. Aan het einde van dit seizoen maakte De Wereld Draait Door een uitzending rond het thema veranderende tijden. Ze namen daarbij de songtekst van dit liedje als uitgangspunt.
Ik liep al een tijdje rond met de gedachte om hier een blog over te schrijven, maar ik wist eigenlijk nog niet zo goed wist hoe ik dit precies wilde verwoorden. Toen Matthijs van Nieuwkerk dit onderwerp in De Wereld Draait Door aankondigde, zat ik daarom direct aan de buis gekluisterd. Er werd gezegd dat er momenteel een heleboel kwesties spelen zijn waar we al die jaren tegenaan hikken, maar waar toch niet echt vooruitgang in geboekt wordt.
Verinnerlijking
Adriaan van Dis kwam met het woord Verinnerlijking. En de zwarte pieten discussie werd als voorbeeld genomen. Mensen komen in verzet als ze als racist neergezet worden en dat is heel begrijpelijk. Maar ook begrijpelijk is dat Sinterklaas met zijn zwarte Piet ook niet meer van deze tijd is. Het valt simpelweg niet in het buitenland uit te leggen en langzamerhand komt de verandering. Maar deze verandering kost tijd en mensen houden graag vast aan tradities. Tradities die samenhangen met een hang naar gevaarlijke nostalgie waar ik een blog over geschreven heb.
Kantelpunt
Je kunt dit vasthouden aan tradities en ‘zo doen we dat hier nu eenmaal’ doortrekken naar allerlei onderwerpen zoals de emancipatie van vrouwen, homo’s, transgenders, maar ook de bewustwording van duurzaamheid. We worden ons bewust van alle plastic die onze oceanen bevuilen, het teveel aan vlees dat wordt gegeten. Mensen willen geen kleding meer dragen dat gemaakt is door kinderhandjes uit Bangladesh of chocolade eten waar kindslaven voor gezorgd hebben.
De zaak van de advocate die de tabaksindustrie aanklaagt en steeds meer medestand krijgt van grote namen zoals het Anthonie van Leeuwenhoek ziekenhuis. Het valt simpelweg niet meer uit te leggen dat je willens en wetens jonge mensen bewust verslaafd maakt aan roken, de zogenaamde sjoemelsigaret, terwijl dokters de behandeling van kankerpatiënten voelen als dweilen met de kraan open.
Tijdens een van mijn functioneringsgesprekken op het werk, ik gok zo’n 15 jaar geleden, gaf ik al aan gek te worden van het feit dat er vooral verwacht werd van de dames binnen ons kleine team dat zij de tafel wel zouden dekken en de keuken aan het einde van de dag opruimden. En ik was natuurlijk nog zo gek dat nog te doen ook, omdat ik toch ook in een zekere tijd ben opgegroeid.
Leren van het verleden
En dat heeft alles te maken met bewustwording. Kunnen we het onszelf kwalijk nemen dat we dat nu nog niet voor elkaar hebben? Ik denk dat je alles wel in de juiste perspectief moet zien en situaties vanuit die tijd moet beoordelen. Tijden waarin sommige zaken nu eenmaal normaal waren en je simpelweg niet beter wist.
Plastic soep
Toen ik 8 jaar geleden bij vrienden in Engeland was en plastic in de gewone vuilnisbak wilde doen, werd dit mij verontwaardigd uit de handen gerukt door manlief die dit echt recycled. Plastic recycelen was bij ons nog niet normaal en ik stond er simpelweg niet bij stil. Nu kan me daar niets meer bij voorstellen. Ik nam op St. Maarten de (plastic) flessen mee naar het franse deel waar ik sporte omdat daar wel (want onderdeel van de EU en het NL deel van het eiland niet) aan afvalscheiding werd gedaan en ik er in het NL deel maar 1 heb kunnen vinden.
Onderwijs
Juist van het verleden kun je leren en tegenwoordig is er ook vanalles aan te merken op het onderwijs. Ik sta voor 100% achter de staking van de Nederlandse onderwijzers die gewoon teveel werk druk hebben en waar absoluut verandering in moet komen, willen wij niet een volgende generatie grootbrengen die verlamt is door prestatiedruk en door alle afleidingen niet eens meer weten waar hun eigen talenten en verlangens liggen.
Tegelijkertijd besef ik me ook hoe geweldig het is dat wij in Nederland onze kinderen (jongens en meisjes) elke dag naar school mogen sturen en dat ze vrijwel kosteloos onderwezen worden. Wat een voorrecht is dat? En als ouders dan klagen dat ze weer vanalles moeten regelen omdat ze nu eenmaal naar hun werk moeten en maar een beperkt aantal vakantiedagen hebben, verbaas ik me weer over het feit van de korte termijn gedachte. Zien zij de urgentie niet in dat we nu stil moeten staan bij de verandering die broodnodig is in het onderwijs, zodat we over een aantal jaar niet voor verschrikkelijke problemen staan met de volgende generatie?
Maar ook dat antwoord zal waarschijnlijk weer die bewustwording en verinnerlijking zijn. Het is een proces dat tijd kost en gelukkig zijn er zoveel bevlogen docenten die hier momenteel keihard voor vechten. Nog wel…
Dit blog heb ik in eerste instantie geschreven voor Globalicious magazine.