De meeste mensen waarmee ik spreek en schrijf willen meer betekenen in de wereld, er echt toe doen. Ze stellen zichzelf vragen over wat ze precies doen en waarom. Wat is het succesvolste dat je kunt bereiken? Moeten we altijd maar naar groter en meer? Wat is het ultieme? En waarom? Vaak zit datgene wat nagestreefd wordt juist in het genieten van de kleine dingen, die niets kosten, maar wel heel kostbaar zijn, zoals familie, vrienden, vrije tijd, de natuur…
Het individualisme lijkt zover te zijn doorgeschoten dat mensen de verbinding met elkaar kwijt lijken te zijn. Natuurlijk is het een geleidelijk proces, maar ik voel en zie een verschuiving waarin we nu een punt bereikt hebben dat succesvol zijn niet meer het hoogst haalbare is. En wat is dat succesvol zijn dus eigenlijk? We zijn in de westerse wereld aan de top gekomen van de piramide van Maslow. We verlangen naar verbinding, waar zijn we elkaar kwijtgeraakt?
Behoefte aan zingeving
Veel mensen hebben tegenwoordig alles voor elkaar, maar missen een bepaalde zingeving. Veel hoogopgeleide krachtige vrouwen die worstelen met hun dagelijks bestaan. In feite staat helemaal niets ze in de weg, maar toch zijn veel van deze prachtige vrouwen alleen maar druk met het handhaven van de status quo. Het hoog houden van een heleboel ballen tegelijk, waarin ze moeten voldoen aan veelal opgelegde druk van het zijn van de perfecte moeder, (schoon-)dochter, echtgenote, vriendin, werkneemster, buurvrouw, luizenmoeder en wat voor rollen er ook nog meer te vervullen zijn. Als je in het buitenland zit komen daar nog eens extra uitdagingen bij waar je je zorgen over kunt maken, zoals bijvoorbeeld de gezondheid van je ouders of schuldgevoelens dat je je kind in een andere cultuur laat opgroeien met alle gevolgen van dien.
Op zoek naar Verbinding
Brené Brown, een van mijn favoriete schrijfsters, heeft dit jaar een prachtig boek uitgebracht “Verlangen naar Verbinding” dat ze niet alleen heel persoonlijk, maar ook wetenschappelijk onderbouwd. Volgens haar zijn we onlosmakelijk met elkaar verbonden en hebben we deze verbondenheid verbroken. In het boek legt ze uit hoe we de weg naar elkaar weer kunnen vinden. Zij legt de verbinding dat je echt ergens bij kunt horen als je ook de moed hebt om alleen te staan door simpelweg jezelf te zijn en je niet te willen aanpassen.
Inzoomen
Zij heeft het ook over inzoomen. Als we uitzoomen is het heel gemakkelijk om vanalles over verschillende groepen mensen te roepen. Volgens Brené moeten we niet in de volgende valkuil trappen: “ik kan grote groepen vreemden haten, want de leden van die groepen die ik toevallig ken en aardig vind vormen de uitzondering“. Het is moeilijk om van dichtbij een hekel aan mensen te hebben. Dus zoom in.”
Onrealistisch wereldbeeld
Als je uitgezoomt bent, dehumaniseer je mensen en dat is wat we vooral meekrijgen van de hedendaagse media. Dit heeft tot gevolg dat we eigenlijk continue een onrealistisch wereldbeeld voorgeschoteld krijgen. Slecht nieuws trekt nu eenmaal de aandacht en goed nieuws is geen nieuws. Het prachtige boek “Negativiteitsmania” van Rijn Vogelaar gaat hierover. Het boek leest als een trein met heldere recente voorbeelden anno 2018 uit het bedrijfsleven, de journalistiek, het onderwijs en de politiek. Dat heel simpel neergelegd naast het van nature alarmerende brein van de mens dat neigt naar kortetermijndenken met een gevoelige antenne voor gevaar, verklaart precies wat er momenteel gaande is en wat mij betreft moeten we onszelf dwingen om bewust andere keuzes te maken.
Wat kun je hier zelf aan bijdragen?
Ik vind het persoonlijk heel fijn om de verbinding op te zoeken met mensen. Ik hoor graag verhalen en achtergronden van verschillende mensen en ik worstelde er vroeger nog weleens mee dat ik geen echte eigen mening zou hebben. Inmiddels ben ik erachter dat het juist mijn kracht is om verder te kijken dan m’n neus lang is en dat ik juist goed kan invoelen waarom mensen doen wat ze doen.
Met mijn loopbaancoaching, Schrijf Je Loopbaancursus en schrijftrajecten probeer ik mensen te inspireren door te laten zien wat er allemaal mogelijk is. Je kunt alleen iets realiseren als je er een voorstelling van kunt maken en ik kom steeds meer dingen tegen waarvan ik denk: had ik dit maar eerder geweten. Ik heb zelf in het verleden in zoveel kringetjes rondgedraaid, niet bewust van de talloze mogelijkheden die er waren.
Er is zo ontelbaar veel meer in de wereld, maar je moet het wel eerst zien. Vandaar dat ik zoveel mogelijk mensen probeer te inspireren via blogs, posts en video’s op mijn website.
Aandacht voor de lange termijn
Daarom ben ik ook lid van de Correspondent. Door lid te zijn maak ik het mogelijk dat zij artikelen over lange termijn problemen kunnen schrijven. Prachtige artikelen waarin gedegen onderzoek wordt gedaan en verbanden worden gelegd met het verleden om daar juist van te leren en om niet elke keer het wiel opnieuw te moeten uitvinden. Hoe vaak lijkt nieuws zich niet te herhalen waarbij je het idee krijgt dat er niets geleerd is uit het verleden?
Alle oplossingen zijn er al, we moeten ze alleen allemaal gaan zien
Jan Terlouw maakte een fantastische documentaire Het is zo simpel waarin hij laat zien dat het allemaal echt niet zo moeilijk is. Er zijn al zoveel mensen opgestaan die vandaag de dag strijden voor een mooiere wereld en al weten wat ons te doen staat op het gebied van klimaat, bedrijfsvoering en politiek. Jammer genoeg zien we dit nog te weinig terug in de mainstream media.
Zoals ik al aangaf in mijn vorige blog heeft het allemaal te maken met bewustwording en verinnerlijking. Ik ben enorm hoopvol dat door de toenemende transparantie deze bewustwording inmiddels al flink in gang gezet is en dat het nog maar een kwestie van tijd is dat het “not done” is om economische winst en belangen op de eerste plaats te zetten. Alle oplossingen zijn er al, we moeten ze alleen nog met z’n allen gaan zien en ervoor kiezen. Als we weer verbinding met elkaar willen maken zullen daar echt wat primitieve ego’s voor opzij gezet moeten worden.
Dit blog heb ik in eerste instantie geschreven voor Globalicious magazine (2018).