Op St. Maarten verlangde ik o zo naar de gewone Nederlandse dingen. De simpele dingen als het verschil in seizoenen, op de fiets even naar de winkel, het kunnen kopen van de heerlijke Nederlandse melk, de stroopwafels en drop. De nabijheid van dierbaren, deze weer regelmatig zien en momenten samen beleven. Het was echt pure nostalgie.
Half uur in de rij
En hoe fijn zijn automatische afschrijvingen van de energie rekening in plaats van naar een kantoortje te moeten gaan waar je vervolgens een half uur in de rij moet staan om te mogen betalen, als je tenminste geluk hebt, want als de printer stuk is moet je naar het kantoor aan de andere kant van het eiland (en sinds orkaan Irma staan ze natuurlijk inmiddels wel voor grotere uitdagingen dan een kapotte printer…)
Nog steeds bijzonder?
En zo kan ik nog wel even doorgaan met een lange lijst van dingen waar ik naar terugverlangde en waar ik mezelf nu, anderhalf jaar later, alweer op betrap dat ik die dingen helemaal niet meer bijzonder vind. Sterker nog, ik klaag weer net zo hard mee met de rest van Nederland. Over de regen, een bus die 10 minuten te laat komt en de altijd te volle sociale agenda. Bovendien heb ik in geen tijden een stroopwafel op en kan ik, uit zelfbescherming, eigenlijk maar beter geen drop meer eten.
Best verraderlijk
Nostalgie is daarom best wel een verraderlijk dingetje. Het kan vertaald worden als een verlangen naar een geromantiseerd vroeger of het gevoel iets belangrijks of dierbaars te zijn kwijtgeraakt. Dit uit zich vervolgens in heimwee naar het (persoonlijke) verleden. En het woordje ‘geromantiseerd’ is daar natuurlijk een hele belangrijke factor in. Dat is waarom je sommige herinneringen zoveel rooskleuriger gaat zien dan dat ze daadwerkelijk waren.
Vertekend beeld
De niet zo leuke kanten daaraan verschuiven op die manier steeds verder naar de achtergrond, waardoor je een vertekend beeld gaat krijgen van de werkelijkheid. En dan zou je nog kunnen bediscussiëren wat die werkelijkheid precies is. Soms is het ook maar net hoe je tegen de dingen aankijkt en kun je jezelf afvragen of het glas dan halfvol of half leeg is. En dat is het bijzondere van je brein. Soms laat je bepaalde herinneringen en gevoelens veel zwaarder wegen dan andere, die eigenlijk minstens zo belangrijk zijn maar anders voelen.
Even eerlijk
Durf jij een moment even helemaal eerlijk naar jezelf te zijn om te bedenken of jij bepaalde herinneringen en gevoelens voor laat gaan boven andere herinneringen? Pak eens pen en papier erbij en maak voor jezelf een lijstje van hetgeen dat je op dit moment echt mist en datgene wat je totaal niet mist in je leven.
Analyseren
Als je klaar bent kun je zelf je lijstje analyseren. Wat valt je op? Kun je deze dingen samenvoegen in thema’s? En welke thema’s springen er dan voor je uit en wat kun je met die informatie? Wat zou bijvoorbeeld het kleinste ding kunnen zijn dat je nu op dit moment kunt veranderen om aan dat gemis tegemoet te kunnen komen? Is dat het opzetten van een bepaald liedje? Het contact leggen met iemand? Een bepaald iets eten? Het (weer) oppakken van een hobby of even de tijd nemen om weer iets te doen waar je vroeger altijd blij van werd?
Geromantiseerde herinneringen
Want echt, ook al ben je bepaalde verplichtingen aangegaan, je hebt altijd de vrijheid om deze op een manier in te richten waar jij echt blij van wordt en dat zit ‘m soms in de meest kleine dingen. Wees je ervan bewust dat je niet teveel waarde gaat hechten aan geromantiseerde herinneringen. Lukt het jou om de emotionele lading er eens af te halen en eerlijk te bekijken wat er dan daadwerkelijk overblijft?