Misschien ken je dat liedje nog wel? Unwritten van Natascha Bedingfield? Het couplet van dat liedje blijft de laatste tijd maar door mijn hoofd spoken:
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten*
“ No one else can feel it for you”
Als de een zegt, ik ben zo moe en zo kapot, ik kan niet meer. In hoeverre weet je dan van die ander hoe ernstig het is? Is het een momentopname en alleen door het uit te spreken en even te gaan zitten voelt de ander zich al beter of zit diegene er echt doorheen en is die roofbouw op zichzelf aan het plegen? Kun je dat aan een ander zien en in hoeverre zie je dit bij jezelf?
Mocht je kinderen hebben, dan weet je misschien inmiddels precies wel hoe laat het is en als ze hangerig en huilerig zijn, weet je dat ze iets rustiger aan moet doen. Maar hoe zit dat bij volwassenen? Luister je als volwassene ook naar je lichaam en geef je daar aan toe? Of negeer je bepaalde gevoelens en ga je toch gewoon door omdat [vul in naar eigen optie: het nu eenmaal moet/er nog zoveel moet gebeuren/ je toch geen zwakkeling bent/ je hier nu eenmaal voor gekozen hebt]?
“ Today is where your book begins”
Dit liedje doet me zo beseffen dat je als je soms bepaalde dingen voelt of ervaart het echt aan jou is om te beslissen wat je daarmee doet, want niemand anders kan dat precies voor je inschatten. Niemand weet exact wat jij voelt, denkt en ooit meegemaakt hebt.
En als je vindt dat er iets moet veranderen in een bepaalde situatie, ben jij dus diegene die echt aan de bel zal moeten trekken. En ook al wil je misschien heel graag dat iemand anders die beslissing voor je neemt en tegen je zegt dat de maat vol is en het vanaf nu echt anders moet, maar wat als dat moment er nu nooit gaat komen?
Bottom line: Is er een situatie die je wilt veranderen, dan is het aan jou om in actie te komen. En dat vergt moed en kan rete eng zijn, maar het mooie is ook: jij beslist hoe die actie er dan uit zal moeten gaan zien. Je kunt in 1 keer hele grote stappen zetten, maar als dat teveel voor je is, kun je toch ook eerst met een klein stapje beginnen en kijken hoe dat gaat?
“Sometimes my tries are outside the lines. We’ve been conditioned to not make mistakes, but I can’t live that way”
Eind vorig jaar kwam ik op het punt dat ik echt tot het besef kwam dat ik de dingen anders aan moest pakken. Ik deed zoveel toffe dingen, pakte leuke projecten op en genoot van het zelfstandig ondernemerschap. Alleen bij het zelfstandig ondernemerschap past ook een gezonde cashflow en die ontbrak helaas. Daarom was het zaak om dat deel eerst aan te pakken en mijn money mindset op orde te krijgen. Ook merkte ik dat het nog steeds lastig blijft om precies uit te leggen wat mindful schrijven precies voor je kan doen. Daarom ga ik in het najaar mijn diensten uitbreiden met het geven van schrijfcursussen volledig gericht op je loopbaan. Want het verder helpen van mensen is zo’n intrinsieke motivatie, iets wat alleen ik voel dat ik moet doen en daarom ga ik dat dus ook doen, op mijn manier :-).
Natasha Bedingfield – Unwritten
I am unwritten,
can’t read my mind,
I’m undefined
I’m just beginning, the pen’s in my hand,
ending unplanned
Staring at the blank page before you
Open up the dirty window
Let the sun illuminate the words that you could not find
Reaching for something in the distance
So close you can almost taste it
Release your inhibitions
Feel the rain on your skin
No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else
Can speak the words on your lips
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten
I break tradition,
sometimes my tries, are outside the lines
We’ve been conditioned to not make mistakes,
but I can’t live that way
* Uit: Natasha Bedingfield, 2004, Uit: Songteksten.net